HRDTurkmenSahra

به گفته نرگس محمدی، فعال حقوق بشر زندانی در ایران، با انتشار نامه‌ای حمله فیزیکی غلامرضا ضیایی، رئیس زندان اوین، که برای انتقال او به زندان زنجان شخصا به او حمله فیزیکی کرده و دشنام داده است.

غلامرضا ضیایی مرداد ماه امسال رئیس زندان اوین شد. او پیشتر رئیس زندان رجایی‌شهر کرج بود.

دولت آمریکا دو سال پیش غلامرضا ضیایی را به همراه چند مقام ارشد ایرانی از جمله صادق لاریجانی، رئیس وقت قوه قضائیه، به اتهام دست داشتن در نقض جدی حقوق بشر تحریم کرد.

خانم نرگس محمدی که به ۱۶ سال حبس محکوم شده و در زندان اوین دوران دوره محکومیت خود را می‌گذراند. او در همبستگی با خانواده‌های کشته‌شدگان‌ اعتراضات آبان ماه، همراه با جمعی دیگر از زندانیان، به مناسب چهلم کشته‌شدگان در زندان تحصن کرده بود. در پی این تحصن، او به طور ناگهانی به زندان زنجان منتقل شد.

خانم محمدی در نامه خود نوشت که از “شدت خشونت” صورت گرفته “شوکه” شده است.

آقای تقی رحمانی، همسر نرگس محمدی از فعالان سرشناس حقوق بشر ایران گفت خانم محمدی هنگام انتقال از زندان اوین به زندان زنجان مورد ضرب و شتم قرار گرفت.

آقای رحمانی در صفحه فیس‌بوک خود نوشته است که غلامرضا ضیایی، رئیس زندان اوین در ضرب و شتم دخالت داشته و چندبار خانم محمدی را به دیوار کوبیده است.

به‌گفته آقای رحمانی، “در جریان درگیری ماموران، دستان نرگس زخمی شده و همراه با خونریزی بوده است.”

آقای رحمانی نوشته است “این تبعید اجباری” بدون “ابلاغ حکم انتقال” بوده است و در حالیکه ماموران اطلاعات حضور داشتند، دست خانم محمدی خونریزی داشته و “چند جای بدنش کبود شده است.”

به‌ نوشته خانم محمدی، در پی تحصن او و دیگر زندانیان سیاسی در بند زنان، بنا به تصمیم “کمیته انضباطی زندان” آنها از تلفن و “سه نوبت” ملاقات محروم شدند.

خانم محمدی گفته بدون اطلاع از برنامه انتقالش به زندان زنجان و به بهانه دیدار با وکیلش او را از بند زنان، به دفتر رئیس زندان بردند که “ماموری از اطلاعات” هم در آنجا حضور داشت.

خانم محمدی در نامه خود نوشته است که آقای ضیائی با “لحن توهین‌آمیز” او را متهم کرده که از “خارج پول” می‌گیرد.

وقتی خانم محمدی در می‌یابد که دیدار با وکیل “فریب” بوده و آقای ضیانی “توهین و تهدید” را متوقف نمی‌کند، اتاق رئیس زندان را ترک می‌کند.

به گفته او در حالی که تلاش می‌کرده خودش را به در خروجی ساختمان برساند تا به بند زنان برگردد، رئیس زندان و چند مرد دیگر، بازوی او را می‌گیرند و او را در راهرو “به این طرف و آن طرف پرتاب” می‌کنند.

به نوشته خانم محمدی، در اثر کشمکش با رئیس زندان و نیروهای امنیتی، دستش به شیشه‌های در می‌خورد و زخمی می‌شود. در نتیجه مقاومت کتفش هم آسیب می‌بیند.

خانم محمدی نوشته است در این هنگام “آقای ضیائی و بیش از بیست مرد و زن دورم حلقه زدند و با هل دادن و گرفتن بازوها و دست‌هایم من را به داخل آمبولانسی هل دادند.”

آمبولانس او را مقابل بند ۲۰۹ وزارت اطلاعات در داخل زندان اوین می‌برد. خانم محمدی دوباره تلاش می‌کند به سمت بند زنان برود اما آقای ضیائی فریاد می‌زند: “تو دیگر پایت به بند نمی‌رسد.”

خانم محمدی نوشته: “آقا ضیائی از دو طرف بدنم دستانش را قلاب کرد و من را از جا کند و با سر داخل ماشین فرو برد.”

این فعال حقوق بشری نوشته است با تجمع انبوه نیروهای امنیتی مواجه شد و آقای ضیائی به او گفته که دستور انتقال خانم محمدی صادر شده است.

به نوشته خانم محمدی در طول مسیر که بیش از دو ساعت طول کشیده، دستانش خونریزی داشته است. او گفته برای کنترل بیماری‌اش از دارویی استفاده می‌کند که باعث می‌شود خطر ناشی از خون‌ریزی برای سلامتش تشدید شود.

اما در این شرایط “دست بند را مردان اطلاعات وحشیانه بر زخم روی مچم کوبیدند که شدت خون‌ریزی را زیاد کرد و خون قطره قطره روی لباس‌های من می‌ریخت و من در بهت و حیرت بودم که آیا پیام تحصن ما چند زن در زندان اوین در همراهی مردم تحت ظلم و ستم ایران، باید چنین تاوانی داشته باشد.”

خانم محمدی نوشته است “نظام جمهوری اسلامی ایران از هیچ اقدام خشونت‌آمیزی، از زندان طولانی گرفته تا ندیدن فرزندانم و حتی قطع تماس تلفنی و نشنیدن صدایشان و ضرب و شتم و تبعید و توهین و هتک حرمت دریغ نمی‌کند.”

فرزندان خانم محمدی خارج از ایران هستند و تماس‌های تلفنی او با آنها قطع شده است. او در پایان نامه‌اش سوگند یاد کرده که با وجود شرایط ایجادشده “تا لحظه دم فروبستن ابدی، از گفتن حق و از فریاد بر سر ظالم و حمایت از عدالت‌جویان و آزادیخواهان و تحقق صلح پایدار” دست برنخواهد داشت.

لینک منبع